Öğrendiğim dünya
23. yılı tamamladık sevdiceğimle, bugün de böyle yazdım, söyledim.
Beni ben yapan, yaşamıma dokunan sevdiklerime selam ola.
Öğrenilen yıllar, öğretilen yaşam, öğrendiğim dünya üzerine..
kuş olup göçeydim
bu karanlığın utancına ortak olmayaydım,
zalimin zulmunü görmezden gelen
selamsız sabahlara eğik olmayaydım,
ah be felek,
sebepsiz sorguların akşamlarında
sevdaları ödünç verilmiş aşklarla kuşatılmışken
yorgun soluklarda doğumlara ara vermişken
bir güne eksilip, bin güne doğmuşken,
öğrendiğim sevdaya tutunmuşum;
kollarım kırılmış, sözcüklerim tutsak
akşamlarım alacaklı umutlarımdan,
ve yıllar öğretmekten yorulmamış ben öğrenmekten yorgun;
ah be felek,
sözcüklerim değiştirebilir sanmıştım dünyayı
ve öğrenmeye adanmış bir yanı aldatı ve kahpelik, bir yanı sevdalı bir bulutla buluştum,
yağmakla yağmamak arasında geçti ömrüm,
aşkı öğrendim, yanı başımda bir sevda filizlenirken
öğretilmeye başlayan hayatın sorgusuna dikildim, yarınlarım kuşatılmışken
soluksuz akşamların yıldızlarını eksilttim ufkumda,
balık olup deryayı arşınlayaydım,
sevdanı her soluğumda yeni yaşamlara sözlerken
sular yükselmiş, dalgalar almış gücümü ne ki,
ben ben olaymışım şu kahpe gülümseyişlerin ardına saklı korkuların karşısında,
ben ben olaymışım,
hançere tutkun öfkelerin içinden sıyrılmış cümlelerde,
dostlarıma bırakmaya yürek ister acılarımı,
sevdiklerimin canını acıtamam ki,
benden iyilik kalsın ardıma,
bir de sabahlar
soluklarımı, sevdalarımı ve aşkımı sakladığım sabahlar,
benden sevdalık kalsın ardıma
yalana tutsak kimliklerle yüzleşemediğim her anımın suçlusuyum,
yenik zamanların hesabı önümde,
gözlerimden geriye kalır ellerimde saklı hüzünler,
ben ardıma ne bırakabilirim ki
özgürlüğü özleyip tutsaklığa mahkum bırakılmışken,
an olup yapışaydım zalimin zulmüne yenik zamanların yakasına
ve işte öğrendiğim dünya,
ben sevdiceğime tutundum,
23 yılı geride bırakırken,
karanlık bir hain tuzak, bense acısını öfkesine katık eden bir yolcu
karanlık, sevgileri tüketmeye yeminli bir yobaz rüzgar
bense ellerimde biriktirmişim sözcüklerle işlediğim kalkanımı,
okuyorum, yazıyorum,
yürüyorum üstüne korku imparatorluklarının
tüm ezilmiş yalnızlıkları katık ederek
bir umut daha ekliyorum bakışlarıma
hayır bin umut oluyor kanat seslerinin gök gürültüsüyle harmanlandığı dünya,
öğrendiğim dünya
seni anlayıp anlatmak da bana düştü
bundandır yorgunluğumu saklamış cümlelerime yer bulamamaklığım,
K.Murat Çevik
11-12 Temmuz 2021, Bodrum