Gün ışırken
Gün ışırken
soluğunu yitirmiş ufuk eğildi pencereme
utancın resmini çizdi yüzüme,
sorgudaki cesaretimle yüzleşir gibi
başladı penceremi sarsmaya,
gün ışırken,
öfkesiz yalnızlığıma indirilmiş bir şamara uyanmış gibiydim
sınırlandırılmış tüm özgürlüklerimle vedalaşma vaktiydi,
zaman çaresizdi
karanlık bir bulut kapkara yağmurlarını yağdırmaya başlamıştı
bir sele verdik yaşama dair tüm kazanımlarımızı
belki bir toprağa belki bir yarın dokunuşuna sözlenir diyerek
aslında korkum yitip gitmek hiç değil
yoksul ve kandırılmışlığın yitik dünyasına
değerlerimi sunamamaktır,
aslında içimi acıtan,
günün ışımasına karşı duran, bu karanlık cücelerine yenik bırakılmışlığımdır.
K.Murat Çevik
14 mayıs 2016, İzmir