Kaybolan Umudum
Elazığ içimin yarası;
dünya,
eksik solunmuş özgürlüklerin
gölgesindeki yarınsızlığa terkedilmiş,
kalem kağıda küsmüş,
öyle bir suç ki,
sabahlarını yitirmiş eller tutuklu,
gözler sorguda bakışlar da,
bir işgal rüzgarı soluklarımızı tıkarken
ve dalgasına söz geçirememiş eksik bir yarına saklanırken
sözümüzü eksik,
sesimizi yorgun bırakan bir deniz sakladı ufkumuzu,
kendi öfkemizdir içimize akan,
tüketir de tüketir yüreğimizi,
geleceksizliğe inanmış korku imparatorluğunun
gölgesidir sırtımıza düşmüş ağırlık,
kendi öfkemizdir içimizi kemiren,
çaresizliğimizden beslenen bir tiranlığı izlemektir yorgunluğumuz
günler utancına yenik
zulüm, adımlarımıza pranga olmuş
ve kendi kendimizi mahkum etmişiz zorbaların sultasına,
kendi öfkemizdir belki de cesaretimizi eksik bırakan
gücüne inancını yitirmiş bir yumruktur belki de saklanan,
dün gece,
felaketlerin ardına saklanmış insanlığımız kıpırdadı
ülkesini yoketmeye yeminli karanlık cücelerine inat,
bir acıya uyandım, tarifsiz
bir acıyı dokudum, tutsak ellerimde..
K.Murat ÇEVİK
25 ocak 2020, İzmir